نسترن صباغ زاده

تا که بودیم نبودیم کسی، کُشت مارا غم بی همنفسی

تا که رفتیم همه یـــــار شدند، خفته ایم و همه بیــــدار شدند

قدر آئینه بدانیم چو هست، نه در آن وقت که افتاد و شکست

درحیرتم از مرام این مردم پست، این طایفه ی زنده کش مُرده پرست

تا هست به ذلت بکشندش به جفا، تا رفت به عزت ببرندش سر دست

آه میترسم شبی رسوا شوم، بدتر از رسواییم تنها شوم

آه از آن تیر و از آن روی کمند، پیش رویم خنده پشتم پوزخند

شعر: تا که بودیم نبودیم کسی اثر اقبال لاهوری

نقاشی: آفرینش آدم اثر میکل آنژ Michelangelo The Creation of Adam