نسترن صباغ زاده

نوشته ی یک سیاه پوست برای نژادپرستان:

مرد سفید، صدایم برایت مانند فریادی در صحراهای دوردست است.

تاریخت، تاریخ جنگهاست! چرا برای ملتهای تو دست اندازی به سرزمین های دیگران نیکوست؟

مرد سفید هنگامی که تو به دیار ما پا گذاشتی بیشتر اقوام ما با صلح و صفا با تو رو به رو شدند.

به تو یاد دادیم چگونه در سرزمینمان نجات یابی.

مایل بودیم با تو ثروت بی کرانمان را تقسیم کنیم.

در عوض به جای آنکه با سپاسگزاری محبت هایمان را جبران کنی در برابرمان ایستادی.

با پیشرفته ترین صلاح ها و انواع حیله ها با ما رو به رو شدی.

زمانیکه ما از اهدافت خبردار شدیم به پا خواستیم تا برای دفاع از اقواممان، خانه هایمان و زندگیمان در برابرت بجنگیم.

به خاطر تلاشمان در این راه به ما لقب وحشی دادی و مقاومت مان را قتل عام نامیدی.

زمینها و آزادی خود را از دست دادیم و در شهرک های تحمیلی محبوس شدیم.

و حال در خواری به سر میبریم.

تو میگویی که ما یک عده مستیم و برای مستی زندگی میکنیم اما مستی راهی است برای مردن، مردن بدون لذت از زندگی.